Həqiqi sevgidə hər zaman qarşı tərəfin nəfsi üstun tutulur

İn­san­la­rın bir ço­xu üçün hə­yat­la­rı­nın ən mü­hüm mə­sə­lə­si öz nəfs­lə­ri­nin ra­hat­lı­ğı­dır. An­caq hə­qi­qi sev­gi­də in­san öz nəf­si­ni unu­dur və sev­di­yi in­sa­nın nəf­si ön pla­na ke­çir. Onu ra­hat et­mək üçün əlin­dən gə­lən hər cür cəhd gös­tə­rir. Hər za­man sev­di­yi in­sa­nın is­tək­lə­ri­ni öz is­tək­lə­rin­dən üs­tün tu­tur. Mə­sə­lən, bir­lik­də gör­dük­lə­ri bir işə gö­rə özü­nün tə­rif olun­ma­sın­dan­sa, sev­di­yi in­sa­nın tə­rif­lən­mə­si onun üçün da­ha əhə­miy­yət­li olur. Özü haq­lı çıx­maq­dan­sa, sev­di­yi ada­mın haq­lı ol­ma­ğın­dan da­ha çox zövq alır. Əgər əmək tə­ləb edən bir işin gö­rül­mə­si la­zım­dır­sa, sev­di­yi ada­mın yo­rul­ma­sın­dan­sa, özü­nün yo­rul­ma­ğı­nı üs­tün tu­tur. Əs­la qar­şı tə­rə­fi utan­dı­ra­caq, qəl­bi­ni qı­ra­caq bir dav­ra­nış gös­tər­mir. Bu­nun sə­bə­bi isə Al­la­hın ri­za­sı­nı, sev­gi­si­ni və cən­nə­ti­ni qa­zan­maq is­tə­yi­dir. Bir in­san an­caq Al­la­hın ri­za­sı­nı qa­zan­maq üçün qar­şı­sın­da­kı ada­mı bu qə­dər fə­da­kar­lıq­la və sə­mi­miy­yət­lə se­və bi­lər.